Een groot man is heen gegaan. De kranten en tijdschriften stonden ineens vol met necrografieën. Wij werden geconfronteerd met het verlies van een artiest die zo velen heeft beïnvloed. Mij in ieder geval wel. Toen hij een hit had met "Fame" liet ik zelfs mijn haar aanpassen aan zijn kapsel.
Een stijlicoon. Iemand die op een geweldige manier de popmuziek heeft beïnvloed door telkens van muziekstijl te wisselen. Een muzikale kameleon. David Bowie. In mijn platencollectie zitten enkele albums die ik grijs heb gedraaid (toen dat nog kon). Het funky "Fame" vond ik een geweldig nummer om heerlijk op uit mijn dak te gaan. Maar veel eerder werd ik op dansavonden geconfronteerd met zijn "Rebel, Rebel", een stevig rocknummer waarbij hij zich met rood haar en opgemaakt gezicht uitdoste.
Hoe is het mogelijk dat iemand zich verpakte in pure rock ("glam rock"), fabelachtige disco ("plastic soul"), elektronische muziek, of nauw samenwerkte met andersoortige artiesten als Queen, Tina Turner of Mick Jagger, toch hoorbaar zichzelf bleef?
Een man van alter ego's, die zich voordeed als iemand en die rol perfect tot in de puntjes speelde. Waar hij na verloop van tijd zelfs psychisch van in de war raakte (zoals bij Ziggy Stardust). Hij vertelde dat hij in die tijd, ondanks zijn succes, zelf het gevoel had “in de auto te rijden terwijl iemand keihard rijdt en jij niet rijdt… en je weet niet zeker of je het leuk vindt of niet.”
Een geweldig artiest dus met een Rock 'n Roll leven met alles wat erbij hoort. Jarenlange escapades met overmatig drugsgebruik. Een seksleven waarin hij eerst verklaarde homoseksueel te zijn, later biseksueel en dat ook tot op het podium tot uitdrukking bracht.
Ik kijk om mij heen en zie veel Bowie-alter ego's. Mensen die net zoals hij een rol spelen. Die willen zijn zoals anderen denken dat ze zijn. Of die zichzelf een rol hebben toegemeten. Ze spelen die rol geweldig. Maar ondertussen komt de vraag boven wie ze nou eigenlijk echt zijn. En soms is die rol zo indringend, dat die de persoonlijkheid heeft overschaduwd. De moeder die moet zorgen en zozeer zorgt dat ze niet meer weet wat zijzelf is of welke behoeftes zij heeft. De wijkbewoner die zich stoer moet voordoen, om niet ten onder te gaan aan de pijn die hij diep van binnen voelt.
Ik kan mij voorstellen dat mensen om ons heen diep van binnen keihard met Bowie's Space Odditymeezingen: "hier zit ik in mijn tinnen blik. Ver boven de wereld. Planeet Aarde is mooi blauw. En er is niets dat ik kan doen". Je bent populair. Je hebt het gemaakt. Iedereen vraagt wat je doet of aan hebt. En toch ben jij ver van de bewoonde wereld. En dan kan het ineens zijn dat jouw ondersteuner of psycholoog tot de conclusie komt "Je circuit is dood, er is iets fout."
Het lied van de ruimtereiziger die het contact verliest met de echte wereld kan zo heel goed worden toegepast op het gevoel van eenzaamheid temidden van het intens drukke leven van alledag. Kunt u mij nog horen, lezer?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten