zaterdag 23 januari 2016

David Bowie: gevangen in zijn rollen

Nadat ik mijn vorige blog had geschreven, verscheen in De Volkskrant op 16 januari een artikel van filosoof Frank Meesters over het leven en werk van deze moderne artiest.

Interessant daarin is de typering die hij geeft van Bowie. Hij wilde koste wat het kost beroemd worden. En deed daar alles voor. Toen het Bowie niet lukte om beroemd te worden met zijn muziek, bedacht zijn vader, een PR-medewerker, een andere manier om de aandacht op hem te vestigen. Hij richtte het Genootschap ter Voorkoming van Wreedheid tegen Langharige Mannen op. Bowie, toen lang haar dragend, werd al snel uitgenodigd bij de BBC om zijn verhaal te kunnen doen. Toen hij enkele jaren later gevestigd was als muzikant knipte hij zijn haren af en liet ze rood verven, zijn nieuwe personage.

Een ander gegeven was wat Bowie zong in een van zijn nummers "I never lost control". Ik heb de controle nooit verloren. Hij hield de schijn op dat hij totale controle had over zijn leven. En zelfs over zijn naderende dood: niemand wist het en de zaterdag voor zijn dood bracht hij een nieuw album uit met allerlei toespelingen op zijn naderende einde. Zelfs het einde lijkt geregisseerd.

Een deel van zijn populariteit en zijn rolmodel voor in ieder geval twee generaties, is te vinden in dat laatste. Want wij leren tegenwoordig dag we rollen spelen. En we zoeken ernaar om onszelf een bruikbaar image te geven die een bepaalde rol versterkt. Sociale media versterken die neiging. Zijn we echt onszelf of maken we onszelf? 

Bowie was natuurlijk het schoolvoorbeeld van rolwisseling. De schrijver verhaalt hoe hij door de platen van zijn oudere broer veel albums van Bowie tegenkwam. En gefascineerd werd door de verscheidenheid van personages die hij tegenkwam. Waar andere muzikanten artiest werden door hun muziek, werd Bowie de artiest door het totaalaanbod. Zijn muziek en persoonlijkheid (de rol die hij speelde) maakten hem tot de totale artiest. Vandaar ook dat hij als een van de weinige artiesten succesvol was als acteur. 

Een van de laatste acties van Bowie was het uitbrengen van een musical "Lazarus". De regisseur, Ivo van Hove, was op de hoogte van Bowies naderende einde. Hij vertelde dat Bowie zich, nadat hij wist dat hij kanker had, krampachtig vastklampte aan het leven. Naast de musical en het nieuwe album Blackstar had hij alweer vijf nieuwe nummers opgenomen voor een nieuw album. Interessante conclusie van de filosofische schrijver was dat Bowie "slechts de schijn van totale beheersing kon wekken, maar die nooit daadwerkelijk had. Waarschijnlijk was zijn beste en meest constante personage de Bowie die de indruk wist te wekken altijd controle te hebben. Daarin was hij zo goed dat zelfs zijn eigen dood door hemzelf geregeld leek."

Wat mij het meest raakte was de conclusie dat als wij ons vergelijken met Bowie, met al onze rollen die wij onszelf opleggen in deze wereld, je uiteindelijk komt op de onvermijdelijke existentiële vraag: wie ben ik echt? "Ook wij raken verknoopt in de verschillende rollen die we spelen. De verplichting om je eigenleven vorm te geven, geeft juist geen controle, maar stress en een gevoel van controleverlies, terwijl we voor de buitenwereld blijven pretenderen alles in de hand te hebben."

maandag 18 januari 2016

Gedachten bij de dood van een groot artiest

Een groot man is heen gegaan. De kranten en tijdschriften stonden ineens vol met necrografieën. Wij werden geconfronteerd met het verlies van een artiest die zo velen heeft beïnvloed. Mij in ieder geval wel. Toen hij een hit had met "Fame" liet ik zelfs mijn haar aanpassen aan zijn kapsel

Een stijlicoon. Iemand die op een geweldige manier de popmuziek heeft beïnvloed door telkens van muziekstijl te wisselen. Een muzikale kameleon. David Bowie. In mijn platencollectie zitten enkele albums die ik grijs heb gedraaid (toen dat nog kon). Het funky "Fame" vond ik een geweldig nummer om heerlijk op uit mijn dak te gaan. Maar veel eerder werd ik op dansavonden geconfronteerd met zijn "Rebel, Rebel", een stevig rocknummer waarbij hij zich met rood haar en opgemaakt gezicht uitdoste.

Hoe is het mogelijk dat iemand zich verpakte in pure rock ("glam rock"), fabelachtige disco ("plastic soul"), elektronische muziek, of nauw samenwerkte met andersoortige artiesten als Queen, Tina Turner of Mick Jagger, toch hoorbaar zichzelf bleef?

Een man van alter ego's, die zich voordeed als iemand en die rol perfect tot in de puntjes speelde. Waar hij na verloop van tijd zelfs psychisch van in de war raakte (zoals bij Ziggy Stardust). Hij vertelde dat hij in die tijd, ondanks zijn succes, zelf het gevoel had in de auto te rijden terwijl iemand keihard rijdt en jij niet rijdt… en je weet niet zeker of je het leuk vindt of niet.”

Een geweldig artiest dus met een Rock 'n Roll leven met alles wat erbij hoort. Jarenlange escapades met overmatig drugsgebruik. Een seksleven waarin hij eerst verklaarde homoseksueel te zijn, later biseksueel en dat ook tot op het podium tot uitdrukking bracht.

Ik kijk om mij heen en zie veel Bowie-alter ego's. Mensen die net zoals hij een rol spelen. Die willen zijn zoals anderen denken dat ze zijn. Of die zichzelf een rol hebben toegemeten. Ze spelen die rol geweldig. Maar ondertussen komt de vraag boven wie ze nou eigenlijk echt zijn. En soms is die rol zo indringend, dat die de persoonlijkheid heeft overschaduwd. De moeder die moet zorgen en zozeer zorgt dat ze niet meer weet wat zijzelf is of welke behoeftes zij heeft. De wijkbewoner die zich stoer moet voordoen, om niet ten onder te gaan aan de pijn die hij diep van binnen voelt

Ikan mij voorstellen dat mensen om ons heen diep van binnen keihard met Bowie's Space Odditymeezingen: "hier zit ik in mijn tinnen blik. Ver boven de wereld. Planeet Aarde is mooi blauw. En er is niets dat ik kan doen". Je bent populair. Je hebt het gemaakt. Iedereen vraagt wat je doet of aan hebt. En toch ben jij ver van de bewoonde wereld. En dan kan het ineens zijn dat jouw ondersteuner of psycholoog tot de conclusie komt "Je circuit is dood, er is iets fout."

Het lied van de ruimtereiziger die het contact verliest met de echte wereld kan zo heel goed worden toegepast op het gevoel van eenzaamheid temidden van het intens drukke leven van alledagKunt u mij nog horen, lezer?

dinsdag 12 januari 2016

Enneagram Coach? Ja, en nu?
















Vrijdag ben ik geslaagd voor mijn opleiding Enneagram Professional Coach.

Leuk, denken veel van u. En nu?

Goede vraag!

Daarom even een korte toelichting.

Het komt soms voor in je leven dat je blijft steken. Dat je het gevoel hebt tegen een barrière op te lopen. Dat dingen niet meer zo gaan zoals je wilt. Je komt jezelf tegen en weet niet hoe je jezelf kunt veranderen.

Dat is het moment om een coach in te huren. Niet omdat je een psychologisch of psychiatrisch probleem hebt. Maar omdat je ergens mee zit, waar je niet uit komt. En geloof me: dat heeft iedereen! Of je nou een "probleem mens" bent of een dik betaalde directeur.

Een coach staat naast je om met je mee te kijken naar waar de problemen vandaan komen. Om eens dieper te kijken dan je neus lang is.

Of je uit de problemen komt? Dat hangt van je eigen inzet af. Een coach met een niet welwillende klant komt niet ver. Maar als jij je voor de volle honderd procent inzet, kom je echt heel ver.

Neem gerust eens contact op als je mij als coach wilt inhuren. Het eerste gesprek is gratis! Als je dan verder wilt gaan, maken we een redelijke prijsafspraak die op jouw portemonnee is afgestemd.